شاید بهتره با یکی حرف بزنی

آنچه لوری گاتلیب، با قلم صریح و طنز صمیمانه‌اش، پیش رویمان می‌گذارد زندگی خودش است و نیست؛ زندگی خودش است و زندگی ما نیز؛ با همان درماندگی‌ها و آشفتگی‌ها و بیم و امید‌هایی که، خوب که نگاه کنیم، کم‌و‌بیش میان همه‌مان مشترک است. او نخست برای تسلی یافتن و سپس برای شناختن خود و دسترسی به دنیای پیچیده درونی‌اش به روان‌درمانی روی می‌آورد، حرفه‌ای که سال‌ها عمرش را صرف‌ آن کرده و خود نیز از همان برای یاری رساندن به دیگران بهره می‌گیرد- و، با قصه‌هایی که از بیمارانش برایمان تعریف می‌کند، پیداست که در این کار موفق هم می‌شود. سبک این اثر به‌نوعی منحصر‌به‌فرد است؛ شاید فقط بتوان برخی آثار اروین یالوم را از بعضی جنبه‌ها مشابهش دانست، ولی نه کاملا! این کتاب تصویری واقع‌بینانه از روان‌درمانی در اختیارمان می‌گذارد، به علاوه تصویری واقعی از زندگی ما آدم‌ها. کارل یونگ می‌گوید: « آدم‌ها حاضرند هر‌کاری بکنند‏، هر‌چقدر هم مخرب، تا از مواجهه با روح خودشان بپرهیزند.» ولی همو این را هم می‌گوید: «آن که به درون می‌نگرد بیدار می‌شود.»